Annem ebe, babam da öğretmen olunca sürekli olarak mekan değiştirdik. Annem bütün gün çalıştığı için babamla daha çok vakit geçirdik. Babam bize çok vakit ayırırdı. Okuldan eve geldiğinde gezmelere götürürdü hep bizi. Arabamız vardı ama annem işe gidip gelirken kullanıyordu. Biz babamın bisikletiyle gezerdik ve çok zevk alıyorduk. Adana Baraj yolunda gezdiğimizi hatırlıyorum hep. Seyhan gölü kenarında suya taş atarak, taşı zıplatırdı babam. Yapmak ister ama bir türlü su üzerinde taşı zıplatamazdık.
İlkokulu üç ayrı okulda bitirdim. Adana Lütfiye Kısacık İlkokulundan mezun oldum. Sonra Ziyapaşa Ortaokulu ve Borsa Lisesi.
Anne babası ayrılmış evlatlardan biri de benim. İlk ayrılıkları ben 9 yaşındayken oldu. Ayrılmalarını hiç istemediğim için türlü türlü numaralar çevirdim. Hatta bir keresinde, “ayrılırsanız eğer, beni göremezsiniz” yazılı bir mektup bırakıp ortadan kayboldum. Tek katlı müstakil bir evimiz vardı. (Annem hala aynı evde tek başına yaşıyor.) Balkonumuzun altına saklandım ve bekledim. Sonra beni buldular tabii. Ayrılmalarına bir kaç kez engel olmayı başardım. Fakat olmadı, sonunda gene ayrıldılar.
Bir türlü babamın yokluğuna alışamıyordum. Sürekli ağlıyor onu hep yanımda istiyordum. Hatta mutlaka bir eşyasını kucaklar öyle yatardım. Kokusunu hala hissediyorum.
Şimdi düşünüyorum da boşuna çabalamışım çocuk aklımla. Bir şeyler yolunda gitmiyorsa zorlamamak lazım. Evdeki gerginlikler çocukları olumsuz etkiliyor. Evet ayrılmalarını istemiyordum ama sürekli kavga olmasını da istemiyordum. Ben ve kardeşlerim çocuk, anne ve babamız yetişkin olduğu için doğru olanı onlar bilir diye düşünmeli. Bu yüzden zorla değil her şey gönüllü olmalı. Evet her insan kendi hayatını dilediği gibi yaşamalı. Sadece ortaya getirdikleri çocuklar için bir kaç kez daha düşünmeli yapacaklarını!
Evlilik çok önemli, kolay karar verilmemeli. Ayrılıkta öyle… Çocuklar her zaman anne ve babasını bir arada ister. Bu yüzden evlilikte çocuk yapmak ta iyi düşünülmesi gereken bir karar. Yaşadığımız kötü tecrübeleri hayatımıza doğru bir şekilde uygulamayı başarabilirsek (benim gibi) daha az hata yapabilir, daha doğru karar verebiliriz.
Babam her kız evlat gibi benim de ilk aşkım ve kahramanım. En iyi en doğru bilenim. Sanki herkes yalan söylese, babam hep doğru söyler. Ona güvenim sonsuzdu.
2020 yılı Kasım 28 günü Covid 19 illetinden korkunç bir şekilde babamı kaybettim. Tam 24 gün yaşam mücadelesi verdi ama maalesef sonunda yenildi.
Bu yüzden ben artık babalar günü kutlaması yapmıyorum. İnsanın canı yanınca bazı gerçekleri daha iyi anlıyor. Bir babalar günü daha geldi… Vefat eden tüm babalara benim babama da rahmet olsun. Yaşayanlara sağlık ve huzur diliyorum.